De Holocaust Feiten - Deel 5

Dinsdag, 8 maart 2011

De waarheid hoeft niet bang te zijn voor onderzoek!

(Vervolg van deel 4)

6. "CODETAAL": EEN HERSENSCHIM

Wie leest of hoort spreken over "de holocaust", "de Shoa" of "de vernietiging van de Joden", doet er verstandig aan buitengewoon op zijn hoede te zijn en zich te realiseren dat veel ervan berust op mondelinge getuigenissen, verhalen uit de tweede en derde hand, overdrijvingen en regelrechte onwaarheden. Zoals we hiervoor hebben aangegeven, bestaan er geen concrete bewijzen voor een "systeem van massamoord", integendeel, alles wijst erop dat zo'n systeem niet bestond. Hetzelfde is het geval bij de andere twee hoofdpunten van "de holocaust": voor "gaskamers" en "zes miljoen" bestaan evenmin concrete (forensische) bewijzen.

De afwezigheid van documentaire bewijzen voor "systematische uitroeiing" en "gaskamers" onder miljoenen na de oorlog minutieus nageplozen nazi-documenten, paste niet in de logica van het holocaustdogma en leidde tot de veronderstelling dat door de nazi's een "codetaal" moest zijn gebruikt. Met behulp van de na de oorlog geïntroduceerde fictie van een "codetaal", konden tal van neutrale documenten alsnog tot sinistere "bewijsstukken" voor de Joodse Holocaust Versie worden maakt. Onnodig te zeggen dat niets het gebruik van "codetaal" door de nazi's bewijst. Daarvoor bestaat niet alleen geen enkele concrete aanwijzing maar er was ook nooit iemand die van het bestaan ervan kon getuigen. Over bewijs wordt in de holocaustpropaganda echter nooit gesproken, waarom zou men ook, er wordt nooit naar gevraagd (dat is "anti-semitisch"). Men presenteert ongehinderd valse vertalingen, tendentieuze interpretaties en, in sommige gevallen, regelrechte vervalsingen. Het is ondoenlijk hier alle valse vertalingen en interpretaties afzonderlijk te behandelen. Daarom beperk ik mij tot de belangrijkste veelmisbruikte woorden: "Ausrottung", "Endlösung" en "Sonderbehandlung".

Ausrottung (uitroeien) wordt in de holocaustliteratuur overal en altijd gelijkgesteld met fysieke uitroeiing. Overal en altijd waar Hitler het woord gebruikte, wordt het aangevoerd als bewijs dat hij van het begin af aan de Joden wilde uitmoorden. Hoe onjuist dit is kan eenvoudig worden aangetoond. In zijn toespraak bijvoorbeeld op de dag van het uitbreken van WO II, 1 september 1939, beschuldigde Hitler het internationale Jodendom ervan een Wereldoorlog te willen beginnen "zur Ausrottung der arischen Völker". Uiteraard bedoelde Hitler hier niet dat de Joden alle Arische volkeren fysiek zouden gaan uitmoorden. Hij bedoelde een andere orde van vernietiging: onschadelijk maken, onderwerpen, enz. Toen tijdens het IMT-proces Alfred Rosenberg werd gevraagd naar de betekenis van 'Ausrottung' in Hitler's rede, zei hij daarvoor geen woordenboek nodig te hebben: "Men kan een idee 'Ausrotten', een economisch systeem, een sociale orde, maar ook een groep. Het is eenvoudig een voorstellingswijze, geen fysieke vernietiging." Rosenberg's antwoord was correct. Het woord 'Ausrottung' werd bijvoorbeeld ook gedurende de oorlog met de Sovjet-Unie veelvuldig gebezigd: "het Joods-Bolsjewistisch systeem moet worden"ausgerottet".

Rosenberg sprak vloeiend Russisch en ontmaskerde tijdens zittingen van het IMT keer op keer opzettelijk valse vertalingen, bijvoorbeeld als 'inlijving' werd vertaald als 'uitroeiing'. Augustus 1936 presenteerde Hitler zijn tweede Vierjarenplan met onder andere de frase dat "als de Bolsjewieken erin slagen Duitsland in te nemen, dat tot Ausrottung van het Duitse volk zal leiden." Ook daarmee bedoelde hij duidelijk niet dat de Russen 50 miljoen Duitsers zouden vermoorden, maar dat het eind zou betekenen van Duitsland als onafhankelijke natie en volk. Hetzelfde voor wat hij tegen de Tsjechische president Emil Hácha zei op 15 maart 1939. Hácha had zojuist het stuk ondertekend waarin hij de Tsjechische onafhankelijkheid opgaf, toen Hitler tegen hem zei: "Het is goed dat u tekende, anders zou dat de Ausrottung van het Tsjechische volk hebben betekend." Daarmee bedoelde hij uiteraard niet te zeggen dat hij de 8 miljoen Tsjechen zou hebben uitgemoord, maar dat het eind van Tsjecho-Slowakije als afzonderlijk land zou hebben betekend. Overal waar Hitler het woord Ausrottung in relatie tot Joden gebruikte wordt het echter opgevoerd als "bewijs" voorsystematische fysieke massamoord. Even onlogisch als onwaar.

Endlösung is eveneens een na de oorlog berucht geworden woord, consequent foutief geciteerd en geïnterpreteerd, teneinde "systematische moord op de Joden" te "bewijzen". Niet alleen bij de Wannsee-notulen wordt "Endlösung" valselijk als "bewijs" aangeroepen, bij talloze andere stukken wordt het voorgesteld alsof het automatisch "moord op de Joden" betekent. Met 'Endlösung' werd echter een territoriale eindoplossing bedoeld, dus emigratie en deportatie, zoals door tal van documenten (o.m. een brief van Heydrich) wordt aangetoond. Zelfs op 7 maart 1942 schreef Goebbels nog een memorandum waarin hij het Madagaskar Plan voorstelde als 'Endlösung' ('Final Solution') voor de joodse kwestie. Elke holocausthistoricus wordt hierbij uitgenodigd te bewijzen dat met Endlösung der Jüdenfrage de fysiekeuitroeiing van Joden werd bedoeld.

Sonderbehandlung. Het voorvoegsel Sonder (bijzonder, speciaal) werd bij talloze begrippen en namen gebruikt. Alles wat van de normale gang van zaken afweek was 'Sonder'. Een 'Sonderbehandlung' kon een speciale behandeling van een bepaalde groep zijn, zoals krijgsgevangen geallieerde piloten of officieren die anders werden behandeld dan andere krijgsgevangenen, mensen met besmettelijke ziekten, burgerlijke autoriteiten, enz. In feite kan 'Sonderbehandlung' van toepassing zijn op iedere willekeurige 'van-geval-tot-geval' situatie. In de kampen van het zgn. Altreich hebben nooit 'vergassingen' plaatsgevonden. Niettemin werd in tal van documenten gesproken over 'Sonderbehandlung'. Vast staat echter dat er wel degelijk ook Sonderaktionen waren waarbij mensen werden geliquideerd. In het taalgebruik van de JHV betekent 'Sonder' echter altijd 'moord', ook al is daarvoor verder geen bewijs. Een Sonderaktion is altijd een "vergassing", een Sonderkommando is altijd een moordkommando. Als wordt gesproken over een Sonder-kraftfahrzeug, is dat een 'Gaswagen', terwijl de Wehrmacht over meer dan honderd verschillende typen vrachtwagens beschikte die de benaming Sonderkraftfahrzeug droegen en er nooit betrouwbaar bewijs voor het bestaan van 'Gaswagens' is gevonden.

Een in de JHV veelgebruikte truc is onzorgvuldige en kwaadwillige vertaling van Duitse documenten om bewijs" te suggereren. Als Hitler in een memorandum bij het 2e Vierjarenplan spreekt over Beseitigung
(= terzijde schuiven, verwijderen) van Joden uit de Duitse economie, wordt dat voorgedragen als uitroeiing  van Joden. Sommige historici zijn ambivalent over "codetaal": Pressac erkent dat Sonderaktion niet automatisch 'vergassing' betekent. Hilberg stelt, bij gebrek aan bewijzen dat de nazi's niets op papier hadden, maar via gedachtenoverdracht precies van elkaar wisten wat er van hen werd verwacht! (Massamoord door telepathie?) Een commandant moest zelf "aanvoelen" of een bepaalde groep gevangenen "vergast" moest worden of bijvoorbeeld in een apart kam  p worden ondergebracht. Een ronduit absurd idee voor iedereen die de keiharde Befehl ist Befehl cultuur van de nazi's kent. Eigen interpretatie van opdrachten werd - om het zacht te zeggen - in de Duitse hiërarchie bepaald niet gewaardeerd.

Andere holocausthistorici, zoals de Canadees-Nederlands-halfjoodse holocaustcoryfee professor Van Pelt, wringen zich in de vreemdste bochten om het wurgende gebrek aan bewijzen voor de JHV weg te redeneren. Van Pelt maakt het wel heel bont als hij het niet vinden van geheime stukken in de ongeschonden archieven van Auschwitz verklaart met: "De beste manier (voor de nazi's) om geen wantrouwen te wekken als het om een geheime operatie ging, was geen aandacht te schenken aan de geheimhouding ervan en zo weinig mogelijk de kwalificatie 'Geheim' te gebruiken"...Men gelooft zijn ogen niet. De modernste variant van "codetaal":

"Het was zo geheim dat niemand mocht weten dat het geheim was en daarom werd het niet geheim gehouden...."

Bij dit soort onbedaarlijke onzin wreekt zich het feit dat "holocausthistorici" nooit ofte nimmer serieuze kritiek of tegenspraak ontmoeten. Revisionisten worden doodgezwegen, bespot en geterroriseerd. Aldus kan het (professorale) holocaust-establishment ongestoord allerlei bizarre onzin en fantastische verzinsels als "feiten" aan het publiek slijten. De enkeling die kritiek heeft, krijgt geen mogelijkheid dat publiekelijk te uiten en als hem dat ondanks alles toch lukt, komt het CIDI, als vaste opdrachtgever van de Afdeling Inquisitie Service van het Openbaar Ministerie, met een opdracht de Ketter te straffen. Het OM doet vervolgens haar uiterste best om middels Artikel 137d van de Strafwet haar belangrijkste relatie tevreden te stellen en een rechter zover te krijgen de (uitsluitend niet-joodse) "holocaust-ontkenner" te veroordelen. Later kom ik zowel op de wetenschappelijke farce van de "holocauststudie" als op de onvervalste Kettervervolging in de 21e Eeuw uitvoerig terug. Wat het niveau en de "nazi-codetaal" van deze holocaust"historici" betreft, wil ik het hier nu even bij laten.....

7. GEEN BEWIJZEN VOOR 6 MILJOEN VERMOORDE JODEN

Het aantal genoemde joodse slachtoffers van "de holocaust" van 6 miljoen is:
· Ongefundeerd.
· Vele malen te hoog.
· Gegrond op onzorgvuldige, niet geverifieerde ramingen.
· In het judaïsme is zes miljoen een Heilig getal.
· Werd eerder al in 1911 gebruikt om joods lijden uit te drukken, verder nog in 1919 en 1942.
· Op 11 juni 1945 werd in New York het mythische aantal van "zes miljoen" in relatie gebracht met de Tweede Wereldoorlog. Het werd daar geïntroduceerd als richtlijn voor joodse schadeclaims bij het (nog te beginnen) Neurenberger Tribunaal.
· Op 14 december 1945 poogde US aanklager Walsh het bij het IMT geaccepteerd te krijgen middels een verklaring van beklaagde Höttl. De verdediging eiste daarover echter een kruisverhoor met Höttl. Dat werd niet toegestaan. Door media en 'historici' werd vervolgens het aantal zonder slag of stoot overgenomen.
· Sindsdien is het mythische aantal tot juridische waarheid verheven, op grond waarvan iedereen die dit in het openbaar in twijfel trekt of ontkent kan worden vervolgd.
· Dat heeft ertoe geleid dat er geen onderzoek naar het juiste aantal kon (mocht) worden gedaan en sindsdien iedereen die zich daarover wenst te uiten onder morele chantage moet leven.
Ongefundeerd. Voor "6 miljoen" bestaan geen documenten, harde bewijzen of wat dan ook: geen asbergen, geen crematoria die in staat waren miljoenen lijken te verwerken, geen verslagen, geen geloofwaardige demografische statistische gegevens.

Vele malen te hoog. De holocaustlobby toont geen bewijzen voor haar stelling, maar verdedigt dit aantal  zoals we zullen aantonen - op basis van foutieve uitgangspunten. Gewoonlijk wordt het aantal van 11 miljoen in Europa aanwezige Joden uit de notulen van de "Wannsee-conferentie" opgevoerd.

Dat is bedrog. Dat is namelijk het totaal voor alle Europese landen, dus inclusief de landen die niet door Duitsland waren bezet. Het aantal Joden onder Duitse invloedssfeer bedroeg volgens die zelfde notulen 3.836.500 (zie origineel Wannsee Protokol Nr. 171, blz. 6, onder A, minus de 700.00 Joden in niet-bezet Frankrijk). Verreweg het grootste aantal daarvan waren Poolse Joden (in het zgn.Generalgouvernement), namelijk 2.284.000.

Van belang is te weten dat de cijfers voor Polen afkomstig waren van de volkstelling van 9 december 1931, welke voor geheel Polen op 3.113.000 Joden uitkwam. Tussen 1931 en 1939 daalde dit met 15,4% tot 2.633.000 door factoren als een laag geboorte-overschot, emigratie en 31.216 joodse gesneuvelden tijdens de oorlogsweken. Na de Poolse deling kwamen er theoretisch 1.607.000 onder Duits bestuur. De angst van de Joden voor de Duitsers was zoals te begrijpen groot, zodat al in de eerste weken na de Duitse inval ruim 750.000 van hen naar het door de Russen bezette deel van Polen vluchtten (de latere terrorist en premier van Israël, Menachim Begin, was één van hen). Het aantal Poolse Joden onder Duits bestuur slonk daardoor tot 857.000. Ook vluchtten er meer dan 100.000 naar Roemenië en Bessarabië, zodat er eind 1939 niet meer dan 757.000 Joden in het door de Duitsers bezette deel van Polen aanwezig waren.

Dat waren er dus 1.527.000 minder dan de 2.284.000 van het Wannsee Protokol zodat het werkelijke aantal Europese Joden onder Duits bestuur (exclusief Oekraïne) 2.309.500 was (3.836.500 minus 1.527.000).
In Oekraïne en Wit-Rusland waren volgens het Wannsee-overzicht 2.994.684 Joden. Bij de Duitse inval in de Soviet-Unie vluchtten velen van hen verder naar het Oosten en werden er door de Soviets vele honderdduizenden naar Siberië geëvacueerd. Dat betekent dat het totaal aantal Joden in de door de Duitsers bezette gebieden in elk geval lager was dan 6 miljoen. Onafhankelijke bronnen stellen dat aantal tussen 4 en 5 miljoen. Niemand betwist dat miljoenen van hen de oorlog hebben overleefd. Als we de Israëlische premier Netanyahu mogen geloven, hebben 5 miljoen(!) overlevenden recht op schadevergoeding door Duitsland...... Op grond van deze vaststellingen is het aantal van "6 miljoen vermoorde Joden" apert onjuist te noemen.

Maar er is meer: uitvoerige forensische, demografische, analytische en vergelijkende bewijzen tonen eveneens de onmogelijkheid van dit aantal aan en maken dat tot een onverantwoordelijke overdrijving.

Onder punt 8 zullen we het werkelijke aantal bij benadering vaststellen.

Het nauwkeurig vaststellen van het aantal omgekomen Joden is voor iedereen die dat serieus benadert, uiterst complex. Een genoemd aantal is zonder demografisch statistische kennis nauwelijks te controleren. De apologeten van "de holocaust" maken daarvan misbruik om hun "zes miljoen" als vaststaand aan de massa op te leggen. Als stok achter de deur hebben zij de vonnissen van het Neurenberger Tribunaal en ­ natuurlijk  de Willing executioners van wetgevers en justitie. Dat lijkt heel wat, maar daaraan ontbreekt het belangrijkste: de feiten. Zestig jaar na de oorlog zijn demografen en statistici er niet in geslaagd exact vast te stellen hoeveel Joden er precies omkwamen. Geen historicus, noch van joodse noch van revisionistische kant, kan anders dan bij ruwe benadering, met marges van honderdduizend of meer, daarover een hypothese geven.

Dat komt o.m. door uiteenlopende definities van wie wel en wie niet tot de joodse bevolking worden gerekend, ontbrekende en onnauwkeurige tellingen in verschillende delen van voor- en na-oorlogs Europa, massale emigratie- en verhuisbewegingen vóór, tijdens en na de oorlog, grenswijzigingen waardoor delen van Polen, Duitsland en Rusland van nationaliteit wisselden, transmigratie van Joden in Rusland (van Wit-Rusland en Oekraïne verder naar het Oosten en Siberië), naamsveranderingen na emigratie, enz. Ook is het aantal voor de binnenvallende Duitsers naar het Oosten gevluchte Joden uit West-Polen en (later) Oost-Polen nooit precies vastgesteld. Dat neemt niet weg dat de onzinnigheid van bepaalde aantallen eenvoudig kan worden vastgesteld en de plausibiliteit van andere bevestigd.

Heilig getal. "Zes Miljoen" is in het judaïsme een Heilig Getal. Al in 1911, noemde Max Nordau in zijn speech voor het Tiende Zionistische Congres, de Zes Miljoen Joden die in de (drie jaar later pas begonnen) EERSTE(!)Wereldoorlog zouden worden vermoord', als rechtvaardigingsgrond voor een joodse staat.

In The American Hebrew van 31 oktober 1919 schreef Martin H. Glynn, voormalig gouverneur van de Staat New York onder de kop De Kruisiging van de Joden Moet Stoppen: Van de overkant van de zee vragen zes miljoen mensen onze hulp [...] zes miljoen menselijke wezens [...] zes miljoen uitgehongerde mannen en vrouwen. Zes miljoen mannen en vrouwen sterven.

De joods religieuze historie kent als het om aantallen joodse slachtoffers gaat monumentale overdrijvingen: in de Talmoed (Gittin 57b) staat dat 'vier miljard(!) Joden door de Romeinen werden gedood in de stad Bethar. Dat waren er hoogstens 50.000; ze werden gedood nadat ze onder Bar-Kokhba, een joods koning die zichzelf tot Messias had uitgeroepen, in opstand waren gekomen tegen de Romeinen. Iets verderop (Gittin 58a) zegt de Talmoed dat 16 miljoen joodse kinderen door de Romeinen in rollen werden gewikkeld en levend verbrand. (Een eerdere, toenletterlijke holocaust?) Zo'n aantal was er in de hele wereld niet, laat staan kinderen. Het getal Zes Miljoen heeft ook een religieus-symbolisch numerieke betekenis, maar dat gaat het kader van dit onderwerp te buiten, zodat we daar niet verder op in zullen gaan.

Is het genoemde getal van Zes Miljoen joodse slachtoffers voor WO II toevallig? Ja en nee. Het werd besproken op 11 juni 1945 in een kantoor in New York. Daar kwam een aantal heren bijeen om te spreken over het instellen van het Internationaal Militair Tribunaal om de leiding van het Derde Rijk te berechten. De joodse opperrechter Jackson had eerder President Truman ervan weten te overtuigen dat het beter was hen niet te lynchen, maar voor het oog van de wereld te berechten.

Die middag ontmoette Jackson drie andere invloedrijke Joden: Nathan Perlman, Jacob Robinson en Alexander Kohanski. Zij drongen er bij Jackson op aan om vanaf de prilste voorbereidingen voor dat Tribunaal de misdaden tegen de Joden als een apart onderdeel van de aanklacht te laten behandelen. Robinson drong er op aan vooral de filosoof en nazi-ideoloog Alfred Rosenberg aan te klagen. Hij bezwoer dat het "niet hun bedoeling was wraak te nemen, noch compensatie voor de verliezen te eisen." Op Jackson's vraag hoe hoog die verliezen waren zodat hij dat getal tijdens het Tribunaal zou kunnen hanteren, antwoordde Robinson: "Zes Miljoen".

Daarmee werd het getal Zes Miljoen uitgangspunt voor het IMT en later de wereld.

8. AANTAL OMGEKOMEN JODEN MILJOENEN LAGER

Niet weerlegde demografische berekeningen van de revisionistische onderzoekers Walter N. Sanning en Carl O. Nordling kunnen op grond van hun wetenschappelijke methodologie als het meest betrouwbaar over dit onderwerp worden beschouwd. Sanning en Nordling komen middels verschillende benaderingswijzen tot overeenkomende aantallen: het minimum aantal omgekomen Joden tengevolge van oorlogshandelingen ligt volgens hen op ca. 300.000 en de bovengrens op ca. 600.000.

Dat betekent dat het werkelijke aantal joodse slachtoffers tussen de 5 en 10% zou bedragen van het thans dwangmatig opgelegde aantal.

Ook andere cijfers bestempelen het aantal van 6 miljoen als onjuist. De World Almanac, schreef in 1940 (blz. 129) met als bron het American Jewish Committee, dat het aantal Joden in de wereld 15.319.359 personen bedroeg. Vier jaar na de oorlog, in 1949, waren dat er 15.713.638 (blz. 289). Een toename van bijna 400.000.
Als er van de 15.319.359 Joden in 1939 tijdens de oorlog 6 miljoen zijn vermoord, is het uiteraard volstrekt uitgesloten dat het aantal in 1949 15.713.638 zou hebben kunnen zijn. Niet verwonderlijk dus dat het New Yorkse joodse weekblad Aufbau al op 24 december 1948 de Six Million Story beschreef als een puur verzinsel.
De Nationale Raad van Kerken van de USA stelde het aantal Joden in de wereld in 1930 op 15.600.000. De Raad van Synagogen van het Amerikaans Joods Congres in 1939 eveneens. In 1946 hield de World Almanac het op 15.690.000 en twee jaar later in 1951 noemde het Statistisch Handboek van de Amerikaanse Raad van Kerken het aantal 15.300.000. Opvallend genoeg zijn die aantallen van voor zowel als na de oorlog buitengewoon overeenstemmend. Van 6.000.000 verdwenen personen blijkt ook uit deze cijfers niets.

Ook het IMT had niet het geringste bewijs voor een aantal van zes miljoen joodse slachtoffers. Op 14 december 1945 poogde US aanklager Walsh het bij het IMT geaccepteerd te krijgen middels een schriftelijke verklaring van beklaagde Höttl. De verdediging eiste daarover echter een kruisverhoor met Höttl. Zoals eerder al gesteld, werd dat niet toegestaan. Door media en 'historici' werd niettemin dat aantal zonder slag of stoot overgenomen.

Daarmee werd een mythisch aantal verheven tot juridische waarheid, waardoor thans iedere niet-jood die dit in het openbaar in twijfel trekt of ontkent, vervolgd kan worden.