Maandag, 1 april 2013
Links Heinrich Himmler en rechts Reinhard Heydrich
AART LIBERTY
Om in deze zaak verder te gaan met het onderzoek is het gebruik van kritisch denken cruciaal. Op het hoogtepunt van de 2e wereldoorlog vochten ongeveer 8 miljoen Duitsers hun strijd op alle fronten, alleen al tegenover Rusland waren het er 3 miljoen. Tegen het einde van de oorlog hadden de Duitsers zo'n wanhopige behoefte aan soldaten, dat ze letterlijk iedere arbeidsgeschikte man in de leeftijd van 16 tot 45 jaar wilden detacheren. In essentie konden ze iedere beschikbare kracht gebruiken. Laten we daarbij niet vergeten, dat W.O. II de grootste militaire operatie in de geschiedenis was, waarbij uiteindelijk vier miljoen Duitsers werden gedood. Dus als we de enorme behoeften, die nodig waren voor hun oorlogsmachine in aanmerking nemen, wie produceerde hun tanks, kogels, uniformen, geweren, schoenen en talloze andere benodigdheden om hun legers op het slagveld te houden?
Anders gezegd, met al hun mannen reeds betrokken bij de oorlog, had Duitsland behoefte aan werkkrachten voor hun fabrieken via alle mogelijke middelen. Als in dit opzicht de joden zouden kunnen dienen als de zo nodige arbeidskrachten, hoe logisch zou het dan zijn, dat de Duitsers deze werkkrachten zouden doden? Bovendien, de belangrijkste reden, dat Duitsland W.O. II verloor, is omdat de Geallieerden hun brandstof toevoer afsneed. Als gevolg daarvan was Duitsland gedwongen om synthetische olie te produceren. In de wetenschap, dat hun massieve oorlogsmachine - tanks, jeeps, treinen en vliegtuigen - enorme hoeveelheden brandstof nodig hadden, hoe vreemd zou het dan zijn, dat de Duitsers miljoenen liters brandstof zouden gebruiken (in werkelijkheid verspillen), die nodig zouden zijn om zes miljoen joden te vergassen? Die logica is zelfs nog niet doorgedrongen tot het Cidi en het MDI.
Zoals we later zullen bewijzen, is er geen enkele jood opzettelijk vergast in welk door Duitsland geleid concentratiekamp dan ook. Moeten we er dan vanuit gaan, dat de Duitsers hun energiebronnen verspilden aan het transporteren van zes miljoen joden, per trein, naar andere landen, alleen om ze daar om te brengen? Voor diegenen, die desondanks vast blijven houden aan de Holocaust fabel, wordt het geen tijd om wat ballonnen op te laten? Zo was het Heinrich Himmler, die op 28 december 1942 het volgende bevel uitvaardigde:
"Het aantal doden in de concentratiekampen moest koste wat het kost worden gereduceerd".
Zo'n verzoek mag toch als eigenaardig worden beschouwd, want het waren toch de Nazi's, waarvan werd verondersteld, dat die hun joodse kampbewoners zouden ombrengen en hun leven niet zouden sparen? In antwoord op dat verzoek, berichtte kampinspecteur Richard Glucks op 20 januari 1943:
"Alle middelen zullen worden gebruikt om het dodenaantal omlaag te brengen".
Dan onthult het Economisch Administratiekantoor van Oswald Pohl op 10 april 1943, dat het dodenaantal in hun werkkampen scherp is gedaald, van 8,5% in juli 1942 naar 2,8% in juni 1943. Dit percentage was zeer belangrijk voor Auschwitz in het bijzonder, met zijn uitgebreide industriële zone's, met grote behoefte aan werkkrachten. De exacte woorden van Himmler waren: "De kampdokters moeten erop toezien, dat de werkomstandigheden in de verschillende werklocaties zoveel mogelijk verbeterd worden". Himmler inspecteerde ook ieder camp om zijn efficiency te evalueren . . . . niet met betrekking tot het executeren van zijn werkers, maar in plaats daarvan te zien hoe effectief zij oorlogs goederen produceerden. Als er een arbeidskracht overlijdt, stagneert dat de productie.
Ook Reinhard Heydrich, hoofd van de Duitse geheime politie en afgeschilderd als de auteur van de "Final Solution" tijdens de Wannsee Conferentie, schreef op 20 januari 1942: "Onder de huidige omstandigheden zouden de joden gedurende de Final Solution (Endlösung) nu naar het Oosten moeten worden verplaatst om op een passende wijze als werkkrachten te worden gebruikt". Hetzelfde stelde SS Generaal Oswald Pohl, die eiste, dat "de mobilisatie van de arbeidskracht primair bedoeld was voor oorlogstaken, die de absolute voorkeur moest krijgen".
Joden, evenals Slaviërs, zigeuners, homosexuelen en katholieken waren allemaal waardevolle grondstoffen, die aan het werk konden worden gezet door bedrijven zoals I.G. Farben. Foto's van het begin tot het midden van 1940 onthullen, dat Auschwitz een enorm industriëel complex was, waar rubber, medische benodigdheden, wapens en kleding werden vervaardigd. Alleen al in Auschwitz bestonden 39 verschillende werkkampen, waarvan 19 voornamelijk bemand met joden. Alleen al het kamp Monowitz 16, kon bogen op 126.000 arbeiders. Het moge duidelijk zijn, dat de joden van vitaal belang waren om de wielen van de Duitse oorlogsmachine draaiende te houden.
Op 17 april 1943 deed Hitler een verzoek aan admiraal Milos Horthy. Hij wilde "100.000 joden aan het werk zetten in een nieuw aansluitend vliegtuig programma". Een vreemde vraag, vooral omdat we voortdurend worden verteld, dat Hitler iedere denkbare jood wilde uitroeien. En vervolgens doet Hitler op eigen initiatief in mei 1944 een verzoek, dat hij nog eens 200.000 joden zocht, om die te werk te stellen in zijn oorlogs industrie. Gevoegd bij de eerdere 100.000 maakt dat een gigantisch aantal, in feite werden veel joden hierdoor in leven gehouden en niet afgeslacht. Gedwongen arbeid was een sleutel component van de oorlogsinspanningen van Duitsland gedurende de laatste jaren van 1943 tot 1945. Opnieuw was het Auschwitz met bijna 1.000 industriële sub-kampen dat werk verschafte. Het waren o.a. ook joden, die wegen en huizen bouwden, vuilnis ophaalden en als mijnwerkers werden ingezet in steengroeven.
Met het risico in herhalingen te vervallen, joden waren goedkope arbeidskrachten, die door de SS, I.G. Farben en talloze Duitse fabrikanten, werden uitgebuit. Zo werd in Auschwitz Buna geproduceerd, een synthetische rubber kwaliteit, die gebruikt werd voor het maken van banden. Dus waarom zouden de Duitsers honderd duizenden slaven naar fabrieken transporteren, alleen om ze daar te vermoorden? Alleen al die gedachte is absurd, Nogmaals, Duitsland was wanhopig op zoek naar arbeidskrachten en het bouwen van moorddadige gaskamers was wel het verste verwijderd van hetgeen zij in gedachten hadden. Om dit feit te documenteren, heeft het Nederlandse Rode Kruis brieven, geschreven door joodse arbeiders uit Auschwitz vrijgegeven. In hun correspondentie omschrijven ze hun plichten als "hard maar acceptabel", hun voeding als "toereikend" en hun slaapvertrekken als "goed".
Laten we een eenvoudig onderwerp aansnijden: waarom zouden de Duitsers in het heetst van de strijd, hun grote industriële centra, dat hun oorlogsmachine van producten voorzag, gaan ombouwen naar vernietigings kampen? Alle bronnen, die nodig waren om hun troepen van het nodige te voorzien, zouden plotseling moeten omschakelen naar ovens om mensen in te cremeren, in het bijzonder op het moment, dat ze alle arbeid nodig hadden in hun strijd tegen de oprukkende Amerikanen, Engelsen, Fransen en Russen op verschillende fronten. Om nog even een punt onder de aandacht te brengen, op 15 augustus 1944 werden 90.000 Hongaarse joden overgebracht naar werk centra. Later in datzelfde jaar, verklaarde Himmler dat er 40% meer gevechtsvliegtuigen vanaf de lopende band waren gerold als gevolg van de werkinzet van deze Hongaarse joden. Ver weg van de gedachte hen om brengen, was de Joodse arbeid een aanwinst voor de Duitsers.
De Holocaust uitroeiingstheorie kan eenvoudigweg als zinloos worden aangemerkt.
Hieraan wil ik nog een stuk toevoegen uit het boek van David Duke, "Jewish Supremacism", zoals weergegeven op pagina 272 en 273. Naast Elie Wiesel en Anne Frank, is Simon Wiesenthal een bekende uit het Holocaust archief. Met het naderen van de Russische bevrijders, wilde Simon Wiesenthal zelfmoord plegen in een poging zijn polsen door te snijden. Echter, de Nazi's, die men voortdurend beschuldigt van het uitroeien van joden, verhinderden dat Wiesenthal overleed en brachten hem naar het ziekenhuis. En dat terwijl die Nazi's van plan waren om Europa van alle joden te ontdoen. Met een zorgvuldige verzorging wisten ze hem weer gezond ter been te brengen. Ook besloot David Duke de Encyclopedie Brittania van 1956 na te slaan over de joden. Tot zijn verbazing maakt deze encyclopedie in zijn uitgebreide sectie over de 2e wereldoorlog geen enkele melding van de "Holocaust" en dan hebben we het toch over 1956, elf jaar na afloop van de oorlog. In een artikel over "Jews", komt zelfs een joodse historicus, Jacob Marcus, aan het woord, die wel uitvoerig ingaat over het deporteren van joden, maar het nergens heeft over het ombrengen van zes miljoen joden, niets vermeld over het bestaan van gaskamers en zelfs het woord "Holocaust" niet vermeld. Wat worden we bedonderd met de huidige onzin over een niet bestaande holocaust.
Om in deze zaak verder te gaan met het onderzoek is het gebruik van kritisch denken cruciaal. Op het hoogtepunt van de 2e wereldoorlog vochten ongeveer 8 miljoen Duitsers hun strijd op alle fronten, alleen al tegenover Rusland waren het er 3 miljoen. Tegen het einde van de oorlog hadden de Duitsers zo'n wanhopige behoefte aan soldaten, dat ze letterlijk iedere arbeidsgeschikte man in de leeftijd van 16 tot 45 jaar wilden detacheren. In essentie konden ze iedere beschikbare kracht gebruiken. Laten we daarbij niet vergeten, dat W.O. II de grootste militaire operatie in de geschiedenis was, waarbij uiteindelijk vier miljoen Duitsers werden gedood. Dus als we de enorme behoeften, die nodig waren voor hun oorlogsmachine in aanmerking nemen, wie produceerde hun tanks, kogels, uniformen, geweren, schoenen en talloze andere benodigdheden om hun legers op het slagveld te houden?
Anders gezegd, met al hun mannen reeds betrokken bij de oorlog, had Duitsland behoefte aan werkkrachten voor hun fabrieken via alle mogelijke middelen. Als in dit opzicht de joden zouden kunnen dienen als de zo nodige arbeidskrachten, hoe logisch zou het dan zijn, dat de Duitsers deze werkkrachten zouden doden? Bovendien, de belangrijkste reden, dat Duitsland W.O. II verloor, is omdat de Geallieerden hun brandstof toevoer afsneed. Als gevolg daarvan was Duitsland gedwongen om synthetische olie te produceren. In de wetenschap, dat hun massieve oorlogsmachine - tanks, jeeps, treinen en vliegtuigen - enorme hoeveelheden brandstof nodig hadden, hoe vreemd zou het dan zijn, dat de Duitsers miljoenen liters brandstof zouden gebruiken (in werkelijkheid verspillen), die nodig zouden zijn om zes miljoen joden te vergassen? Die logica is zelfs nog niet doorgedrongen tot het Cidi en het MDI.
Zoals we later zullen bewijzen, is er geen enkele jood opzettelijk vergast in welk door Duitsland geleid concentratiekamp dan ook. Moeten we er dan vanuit gaan, dat de Duitsers hun energiebronnen verspilden aan het transporteren van zes miljoen joden, per trein, naar andere landen, alleen om ze daar om te brengen? Voor diegenen, die desondanks vast blijven houden aan de Holocaust fabel, wordt het geen tijd om wat ballonnen op te laten? Zo was het Heinrich Himmler, die op 28 december 1942 het volgende bevel uitvaardigde:
"Het aantal doden in de concentratiekampen moest koste wat het kost worden gereduceerd".
Zo'n verzoek mag toch als eigenaardig worden beschouwd, want het waren toch de Nazi's, waarvan werd verondersteld, dat die hun joodse kampbewoners zouden ombrengen en hun leven niet zouden sparen? In antwoord op dat verzoek, berichtte kampinspecteur Richard Glucks op 20 januari 1943:
"Alle middelen zullen worden gebruikt om het dodenaantal omlaag te brengen".
Dan onthult het Economisch Administratiekantoor van Oswald Pohl op 10 april 1943, dat het dodenaantal in hun werkkampen scherp is gedaald, van 8,5% in juli 1942 naar 2,8% in juni 1943. Dit percentage was zeer belangrijk voor Auschwitz in het bijzonder, met zijn uitgebreide industriële zone's, met grote behoefte aan werkkrachten. De exacte woorden van Himmler waren: "De kampdokters moeten erop toezien, dat de werkomstandigheden in de verschillende werklocaties zoveel mogelijk verbeterd worden". Himmler inspecteerde ook ieder camp om zijn efficiency te evalueren . . . . niet met betrekking tot het executeren van zijn werkers, maar in plaats daarvan te zien hoe effectief zij oorlogs goederen produceerden. Als er een arbeidskracht overlijdt, stagneert dat de productie.
Ook Reinhard Heydrich, hoofd van de Duitse geheime politie en afgeschilderd als de auteur van de "Final Solution" tijdens de Wannsee Conferentie, schreef op 20 januari 1942: "Onder de huidige omstandigheden zouden de joden gedurende de Final Solution (Endlösung) nu naar het Oosten moeten worden verplaatst om op een passende wijze als werkkrachten te worden gebruikt". Hetzelfde stelde SS Generaal Oswald Pohl, die eiste, dat "de mobilisatie van de arbeidskracht primair bedoeld was voor oorlogstaken, die de absolute voorkeur moest krijgen".
Joden, evenals Slaviërs, zigeuners, homosexuelen en katholieken waren allemaal waardevolle grondstoffen, die aan het werk konden worden gezet door bedrijven zoals I.G. Farben. Foto's van het begin tot het midden van 1940 onthullen, dat Auschwitz een enorm industriëel complex was, waar rubber, medische benodigdheden, wapens en kleding werden vervaardigd. Alleen al in Auschwitz bestonden 39 verschillende werkkampen, waarvan 19 voornamelijk bemand met joden. Alleen al het kamp Monowitz 16, kon bogen op 126.000 arbeiders. Het moge duidelijk zijn, dat de joden van vitaal belang waren om de wielen van de Duitse oorlogsmachine draaiende te houden.
Op 17 april 1943 deed Hitler een verzoek aan admiraal Milos Horthy. Hij wilde "100.000 joden aan het werk zetten in een nieuw aansluitend vliegtuig programma". Een vreemde vraag, vooral omdat we voortdurend worden verteld, dat Hitler iedere denkbare jood wilde uitroeien. En vervolgens doet Hitler op eigen initiatief in mei 1944 een verzoek, dat hij nog eens 200.000 joden zocht, om die te werk te stellen in zijn oorlogs industrie. Gevoegd bij de eerdere 100.000 maakt dat een gigantisch aantal, in feite werden veel joden hierdoor in leven gehouden en niet afgeslacht. Gedwongen arbeid was een sleutel component van de oorlogsinspanningen van Duitsland gedurende de laatste jaren van 1943 tot 1945. Opnieuw was het Auschwitz met bijna 1.000 industriële sub-kampen dat werk verschafte. Het waren o.a. ook joden, die wegen en huizen bouwden, vuilnis ophaalden en als mijnwerkers werden ingezet in steengroeven.
Met het risico in herhalingen te vervallen, joden waren goedkope arbeidskrachten, die door de SS, I.G. Farben en talloze Duitse fabrikanten, werden uitgebuit. Zo werd in Auschwitz Buna geproduceerd, een synthetische rubber kwaliteit, die gebruikt werd voor het maken van banden. Dus waarom zouden de Duitsers honderd duizenden slaven naar fabrieken transporteren, alleen om ze daar te vermoorden? Alleen al die gedachte is absurd, Nogmaals, Duitsland was wanhopig op zoek naar arbeidskrachten en het bouwen van moorddadige gaskamers was wel het verste verwijderd van hetgeen zij in gedachten hadden. Om dit feit te documenteren, heeft het Nederlandse Rode Kruis brieven, geschreven door joodse arbeiders uit Auschwitz vrijgegeven. In hun correspondentie omschrijven ze hun plichten als "hard maar acceptabel", hun voeding als "toereikend" en hun slaapvertrekken als "goed".
Laten we een eenvoudig onderwerp aansnijden: waarom zouden de Duitsers in het heetst van de strijd, hun grote industriële centra, dat hun oorlogsmachine van producten voorzag, gaan ombouwen naar vernietigings kampen? Alle bronnen, die nodig waren om hun troepen van het nodige te voorzien, zouden plotseling moeten omschakelen naar ovens om mensen in te cremeren, in het bijzonder op het moment, dat ze alle arbeid nodig hadden in hun strijd tegen de oprukkende Amerikanen, Engelsen, Fransen en Russen op verschillende fronten. Om nog even een punt onder de aandacht te brengen, op 15 augustus 1944 werden 90.000 Hongaarse joden overgebracht naar werk centra. Later in datzelfde jaar, verklaarde Himmler dat er 40% meer gevechtsvliegtuigen vanaf de lopende band waren gerold als gevolg van de werkinzet van deze Hongaarse joden. Ver weg van de gedachte hen om brengen, was de Joodse arbeid een aanwinst voor de Duitsers.
De Holocaust uitroeiingstheorie kan eenvoudigweg als zinloos worden aangemerkt.
Hieraan wil ik nog een stuk toevoegen uit het boek van David Duke, "Jewish Supremacism", zoals weergegeven op pagina 272 en 273. Naast Elie Wiesel en Anne Frank, is Simon Wiesenthal een bekende uit het Holocaust archief. Met het naderen van de Russische bevrijders, wilde Simon Wiesenthal zelfmoord plegen in een poging zijn polsen door te snijden. Echter, de Nazi's, die men voortdurend beschuldigt van het uitroeien van joden, verhinderden dat Wiesenthal overleed en brachten hem naar het ziekenhuis. En dat terwijl die Nazi's van plan waren om Europa van alle joden te ontdoen. Met een zorgvuldige verzorging wisten ze hem weer gezond ter been te brengen. Ook besloot David Duke de Encyclopedie Brittania van 1956 na te slaan over de joden. Tot zijn verbazing maakt deze encyclopedie in zijn uitgebreide sectie over de 2e wereldoorlog geen enkele melding van de "Holocaust" en dan hebben we het toch over 1956, elf jaar na afloop van de oorlog. In een artikel over "Jews", komt zelfs een joodse historicus, Jacob Marcus, aan het woord, die wel uitvoerig ingaat over het deporteren van joden, maar het nergens heeft over het ombrengen van zes miljoen joden, niets vermeld over het bestaan van gaskamers en zelfs het woord "Holocaust" niet vermeld. Wat worden we bedonderd met de huidige onzin over een niet bestaande holocaust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten