Demjanjuk Complot stelt Dreyfus-affaire in de schaduw!

Donderdag, 4 augustus 2011

Een oude, zieke en onschuldige man, slachtoffer van de joodse Holocaust Maffia!

De Israëlische voormalige verdediger van Demjanjuk, Mr. Yoram Sheftel, legt in een interview onbarmhartig de huiveringwekkende gangstermethoden bloot van een internationale Holocaustmaffia tijdens het eerste proces tegen John Demjanjuk in Jeruzalem. In een bloedstollend interview uit 1994 vertelt Sheftel - behalve fervent nationaal-zionist ook een oprecht mens - hoe een internationale politiek-justitiële kongsi de man, van wie zij al jarenlang wisten dat hij niet de gezochte “Iwan de Verschrikkelijke” uit Treblinka was, om politieke en propagandistische redenen aan de galg wilden brengen.

Wie bewijzen zoekt voor een regelrechte samenzwering waarbij maar liefst vijf Westerse landen betrokken waren (de VS, de Sovjet-Unie, Polen, Duitsland en – wie anders – Israël), heeft ze hier in het verhaal van Yoram Sheftel voor het oprapen. En, goh, welke socio-politieke groep werkt er nou als enige al eeuwen over de hele wereld nauw samen?? En zeker als het om ‘de Holocaust’ gaat?? Advocaat Sheftel schreef over het ongelooflijk vuile spel van het eerste Demjanjuk proces een boek: The Demjanjuk Affair: The Rise and Fall of A Show Trial (1993), in Amerika verschenen onder de titel: Defending 'Ivan the Terrible': The Conspiracy to Convict John Demjanjuk (“Verdediger van ‘Iwan de Verschrikkelijke’: De samenzwering om John Demjanjuk te veroordelen”), Regnery Publishing Inc., Washington. 445 p., $27.50.

Uit een interview "Yoram SHEFTEL, Israeli defender of John Demjanjuk" ophttp://vho.org/aaargh/engl/engl.html hieronder de belangrijkste feiten.

Demjanjuk, een metaalarbeider uit Detroit die kort na de oorlog uit Oekraïne naar de VS emigreerde, werd op aangeven van joodse ‘getuigen’ in 1981 van zijn burgerrechten beroofd en in 1986 aan Israël uitgeleverd op beschuldiging ‘Iwan de Verschrikkelijke ‘uit Treblinka te zijn. Een jaar later stond hij in Jeruzalem voor een gerechtshof, dat hem zoals eerder beraamd ter dood veroordeelde. Sheftel noemt het proces “Een politiek showproces”. Het was het eerste (en laatste) proces waarbij tv-camera’s in het gerechtsgebouw werden toegelaten; niet alleen Israëlische, maar uit de hele wereld. Duidelijk is dat de rechters daarvoor toestemming gaven en ook dat zij dat nooit gedaan zouden hebben als zij verwachtten dat de beklaagde vrijgesproken zou kunnen worden. Zijn “schuld” stond vanaf het begin vast.

Maar, eveneens stond toen al vast dat Demjanjuk niet de ‘Iwan de Verschrikkelijke’ uit Treblinka was !

Zowel bij Demjanjuk’s denaturalisatie in de VS, als zijn uitlevering aan Israël, was bekend dat hij niet de gezochte persoon was. Zijn Bijbelse martelgang was in de eerste plaats gebaseerd op een valse identiteitskaart(waarover straks meer). In de tweede plaats speelde de ‘Office of Special Investigations’, een door joden gedomineerde sub-afdeling van het Amerikaanse Ministerie van Justitie, een judasrol. Deze afdeling, voornamelijk bestaand uit zionisten, was de vrucht van de bestaande hysterie m.b.t. vervolging van Duitse oorlogsmisdadigers. Ze was kort daarvoor opgericht en hield zich bezig met de Demjanjuk-case.

Ze konden zich zo kort na de oprichting geen deconfiture permitteren, dus, hoewel zij wisten dat Demjanjukniet de gezochte ‘Iwan de Verschrikkelijke’ was en daar bewijzen van hadden, verborgen joodse aanklagers binnen de OSI die bewijzen. Die bewijzen van zijn onschuld waren van drie jaar eerder, in 1978 en zaten in een dossier, dat de Amerikaanse ambassade in Moskou van de Sovjets ontving. Het maakte ondubbelzinnig duidelijk dat een andere Iwan, Iwan Marchenko, door getuigen als ‘Iwan de Verschrikkelijke’ van Treblinka was aangewezen. Aldus was de VS de eerste natie die de bogus beschuldiging van Demjanjuk bewust en tegen beter weten in doorzette.

Hoewel de Sovjets in hun dossier duidelijk maakten dat ene Marchenko de gezochte man was, gaven zij niet aan dat Demjanjuk de gezochte ‘Iwan de Verschrikkelijke’ niet was. De Sovjets hadden om binnenlands politieke redenen (waarop we hier niet verder in gaan) belang bij een proces tegen een Oekraïnse ‘overloper’. Zij wisten dat de ‘identiteitskaart’ van Demjanjuk was vervalst. Daarmee was de Sovjet-Unie, na justitieel-criminele joden in de VS, de tweede natie die medewerking verleende aan de voorgenomen moord op een onschuldig man.

De derde medeplichtige in het complot was Polen. Ook daar wisten zij dat Demjanjuk niet de gezochte ‘Iwan de Verschrikkelijke’ was. Als door de KGB bestuurde Sovjet-vazalstaat hadden zij echter geen andere keuze dan de Sovjets te volgen. De vierde gewillige beul was de zionistische vazalstaat ‘Duitsland’. Die speelde haar rol van Judasknecht door de waarheid over de valse identiteitskaart van Demjanjuk 7 jaar lang, tot NA zijn doodvonnis te verzwijgen.

Wat was namelijk het geval geweest: drie weken voor de ‘rechtszaak’ tegen Demjanjuk in Jeruzalem had de Duitse expert voor echtheid/valsheid van nazi-documenten, Dr. Louis Ferdinand Werner, Hoofd van het Forensisch Instituut van het Bundes Kriminal Amt in Wiesbaden, de identiteitskaart in Israël onderzocht. Hij vertelde daarop de Israëlische chef-expert Amnon Bezaleli niet alleen dat die identiteitskaart een vervalsingwas, maar zei erbij dat het zelfs om een amateuristische vervalsing ging. Niet alleen was de kaart fotografisch vervalst, ook de handtekening was vals. Hij vroeg de Israëliër de kaart 10 dagen te mogen houden om in een rapport de bijzonderheden van zijn conclusie vast te leggen. De Israëliër nam echter de kaart terug en weigerde onderzoek toe te staan. Hij zei letterlijk dat: "in deze zaak de feiten niet van belang zijn en alles ondergeschikt was aan het politieke aspect."

Dr. Werner schreef over een en ander een memo aan zijn superieuren, dat vervolgens 7 jaar in een kluis in Duitsland werd gelegd, totdat dit, twee jaar na Demjanjuks doodvonnis, door Stern werd bekendgemaakt. Advocaat Sheftel geeft als verklaring voor het laffe Duitse verraad dat de Duitse overheid 'de Israëliërs niet in verlegenheid wilden brengen' en ook dat voor één keer 'de beschuldigde geen Duitser' was.

De vijfde en voornaamste schuldige in het smerige complot was natuurlijk de criminele Israëlische staat. De hoofdaanklager, ene Michael Shaked, volgens advocaat Sheftel volledig op de hoogte van alle voorgaande zwendel, eiste de doodstraf tegen Demjanjuk, als ‘Iwan de Verschrikkelijke’ van Treblinka.
Aanklager Shaked bleek een van de meest schaamteloze schoften uit de hele bende, door te verklaren dat "alle tegenbewijzen slechts een stapel papier zijn" en conform de 'Holocaust rechtspraak' te zeggen: "we moeten alleen afgaan op de overlevenden." Mr. Yoram Sheftel daarover: "Ik vind dit een van de meest schandelijke verklaringen van een Westers aanklager ooit".

Nog enkele andere uitspraken van deze verdediger:

"Nooit in m’n leven heb ik een zaak gezien waarin zo lang en zoveel feiten moedwillig door de media werden verdraaid".

"Ook Westerse democratische regeringen functioneren steeds weer op de meest slechte en onacceptabele manier, in het bijzonder hun politie en justitie".

"Demjanjuk zette nooit een voet in Treblinka; hij hoorde die naam voor het eerst bij zijn aanhouding in 1976".

En over het huidige 'proces' in München: "De hoofdaanklager stelde bij zijn [gedwongen] vrijlating in 1993 door de Israëlische Hoge Raad ondubbelzinnig vast dat tegen Demjanjuk geen enkel bewijs was voor verdere aanklachten". Natuurlijk ging na 17 jaar vervolging, justitiële intimidatie, arrestaties, ontneming van burgerrechten, gevangenschap, beestachtige beschuldigingen, uitlevering aan een Schurkenstaat, een doodvonnis en daarna drie jaar dodencel, de voornamelijk joodse smeercampagne gesteund door de waardeloze collaborerende Westerse media, onverminderd door. Immers, dit openlijke debacle, de aan de kaak stelling van de Holocaust Inquisitie, moest worden gewroken: Oudtestamentische Haat en Wraak vergeven nooit, ook geen onschuldigen. 

Binnen een paar jaar werd Demjanjuk opnieuw in de VS gearresteerd, opnieuw van zijn burgerrechten beroofd en deze keer uitgeleverd aan de kwalijke Zionistische vazalstaat die zich 'Duitsland' noemt. Opnieuw staat Demjanjuk voor een Bloedraad, nu in München, negentig jaar oud, kwijlend, dementerend en zwaar lijdend als “Iwan de Verschrikkelijke”, deze keer echter met een verschil: nu als die van Sobibor. Dat er niemand kon worden gevonden die hem daar ooit heeft gezien, niemand die hem herinnert, hem geen enkel strafbaar feit kan worden voorgeworpen en ook geen 12 beëdigde ‘getuigen’ zoals in Jeruzalem die hysterisch krijsten: “Ja, Hij was het!! Ik herken hem!! Hij heeft in Treblinka mijn hele familie vergast, ik zag hem, ik zweer het!! Ik zweer het!!, neemt allemaal niet weg dat hij door een immorele Duitse Bloedraad is aangeklaagd wegens 'aanwezigheid' in Sobibor en 'medeplichtigheid' aan moord op 29.000(?!) joden.

[I]Omdat er niemand kan worden gevonden die hem ooit in Sobibor zag, zijn er 'Nebenklagers' opgeroepen, mensen die, zoals de Amsterdammer Jules Schelvis, tegen Demjanjuk ‘getuigen’ alleen omdat zij een uur of zo, op doorreis in Sobibor waren en anderen die zeggen dat een familielid of kennis van hen in Sobibor is ‘vergast’. Al eerder was daar het belachelijke verhaal van Rob Fransman, die zonder enige schaamte in de Wereldkrant mocht verkondigen, dat zijn ouders in Sobibor zijn vergast en dat deze onschuldige oude man de gezochte 'Iwan de Verschrikkelijke' was. Ze zouden deze Rob Fransman voor het gerecht moeten brengen voor meineed, hij weet werkelijk niets van de beschuldigingen tegen Demjanjuk af. En natuurlijk, ook de gebruikelijke publiciteitszoekende fantasten en de onderkruipers van de collaborerende Westerse media bevinden zich, slechts nonsens wauwelend, rond de brandstapel. Niks geen feiten, niks van bewijs, niks geen getuigen. Alleen bloedstank van een zeventig jaar oude, door haat verblinde Westerse Holocaust Inquisitie.

Een onmenselijk, ja satanisch schandaal, die hele Demjanjuk fraude.

De zgn. Dreyfus-affaire van een eeuw geleden en Emile Zola's boek ‘J’accuse’ (‘Ik beschuldig’) kunnen na Demjanjuk op de vuilnisbelt der geschiedenis. 

Niet alleen stond toen de Franse regering de gedoodverfde joodse ‘spion’ Dreyfus niet naar het leven (hij werd verbannen), de huidige bende internationale Holocaustsamenzweerders tegen Demjanjuk nam, terwijl zij vanzijn onschuld op de hoogte waren, met niet minder genoegen dan de galg. De duivelse leugenachtigheid van de immorele folteraars van deze man, een internationaal kabal met al dan niet naieve helpers, kent in de geschiedenis haar weerga niet. Demjanjuk zou naar horen zeggen als krijgsgevangene door de Duitsers gedwongen zijn enige maanden in Sobibor te werken. Okee, net zoals die joden dus van de ‘Sonderkommando’s’ en de ‘selecties’, de ‘assistenten van Dr. Mengele’, de Joodse Gettopolitie, de Joodsche Raden, de joodse Kapo's en noem al die tienduizenden andere gedwongen joodse helpers van de nazi’s maar op die, net zoals Demjanjuk, hun leven probeerden te redden door voor de Moffen te werken. Zij worden niet tot op hun 90ste door Holocaustbloedhonden opgejaagd, ben je gek!

Welnee, zij zijn 'Overlevenden', die als enige slachtoffers van die walgelijke Oorlog Duitse pensioenen krijgen.Nooit is 1 van deze joden vervolgd omdat zij om hun leven te redden moesten werken voor de Duitsers, of zoals de velen onder hen die meineed pleegden voor Holocaust rechtbanken, of wat voor misdaad (Morel) dan ook. Natuurlijk niet . . . zij zijn joden! 'Zij hebben al zoveel geleden', maar vooral, zij zijn geen Oekrainers, tegen wie joden een eeuwenlange pathologische haat koesteren.

Het is racisme van de zuiverste graad: nog NOOIT is een jood vervolgd c.q. veroordeeld voor al dan niet gepleegde misdaden in Wo II !!

De revisionistische aaargh.codoh website besluit haar weergave van het interview met advocaat Yoram Sheftel met: "The trial (in München) is going on. German justice . . . even rats would reject it".

Ik bied daarvoor nederig mijn excuses aan deze onschuldige dieren aan.