In memoriam John Demjanjuk

Dinsdag, 2 mei 2012

Demjanjuk, nog in zijn Israëlische gevangeniskleren na zijn vrijspraak.

Op 18 maart 2012 overleed John Demjanjuk op de leeftijd van 91 jaar na een proces, dat je wel de grootste justitiële misdaad van de 20e eeuw mag noemen. Vreugde dus in Huize Rob Fransman in Amsterdam, die als jood meewerkte in het proces tegen de vermeende "Iwan de Verschrikkelijke" en de ene leugen na de andere heeft verkondigd over "vernietigingskampen", zie het eerdere artikel over Sobibor. Het overlijden van Demjanjuk is het laatste Bewijs voor de verdorvenheid van zijn demonische vervolgers: deze bende leugenaars, hersendode papegaaien en journalistieke rioolratten hielden niet op te kakelen dat de zieke, gemartelde en door haat verblinde bloedhonden achtervolgde man, dit “simuleerde”. Hoe laag en verdorven moet je zijn om dat te beweren.

In mijn eerdere artikel "Demjanjuk Complot stelt Dreyfus-Affaire in de schaduw" van 4 augustus 2011, bewees ik reeds de juridische en - erger - de morele misdadigheid van het opnieuw vervolgen van deze man.
Om de belangrijkste bewijzen daarvoor nog eens kort te noemen:

- Demjanjuk was in 1987 uit de VS illegaal naar Israel overgebracht en daar ter dood veroordeeld wegens zijn veronderstelde optreden als “Iwan de Verschrikkelijke” in het doorvoerkamp Treblinka. Hij ontkende (naar bleek terecht) alles.

- Vierentwintig (24) joodse "getuigen" verklaarden onder ede dat de man in de beklaagdenbank de "Iwan de Verschrikkelijke" was, die “hun hele familie” de “gaskamers” in voerde en dat niet alleen, maar met grof en sadistisch geweld. Er was (uiteraard) geen schijn van concreet bewijs (dat hoeft bij “Holocaust” processen niet), maar 24 huilende, schreeuwende, tierende en hysterisch flauwvallende joodse “getuigen” bezworen dat hij, John Demjanjuk, de dader was.

- Uiteraard werd Demjanjuk ter dood veroordeeld. dat stond tevoren al vast, ondanks dat de (joodse) aanklagers in de VS wisten dat niet hij, maar een ander de gezochte was. Zij vervalsten echter de “bewijzen” en hielden op duivelse wijze ontlastend materiaal buiten het dossier.

- Gelukkig voor Demjanjuk viel kort daarop (in 1989) de Sovjet-Unie en kwam naar buiten dat de communisten o.a. het belangrijkste “bewijsstuk”, zijn persoonsbewijs met foto, hadden vervalst. Knarsentandend namen de Zionisten hun verlies en lieten Demjanjuk uit een Dodencel terugkeren naar zijn gezin. Hij was jarenlang door zionistische en justitiële bloedhonden vervolgd, gemaltraiteerd, uitgeleverd, door hysterische leugenaars belasterd en tot de galg veroordeeld, maar nu kon hij terug naar zijn familie. Omdat zionistische haat nooit vergeeft en nooit vergeet, kon dat natuurlijk niet voor lang zijn.

- Tien jaar na deze helse tortuur, werd hij opnieuw door joden en hun helpers aangeklaagd en – U gelooft het niet – gevangengenomen en aan Germania Absuristan uitgeleverd om daar voor een Bloedraad terecht te staan als "Iwan de Verschrikkelijke" van (U leest het goed) nu van een ander kamp, 200 km verderop, Sobibor.
Demjanjuk verklaarde nooit van dat kamp te hebben gehoord, daar nooit geweest te zijn en volkomen onschuldig te zijn aan welke beschuldiging dan ook.

Dat klopte helemaal:
- Niemand heeft hem daar ooit gezien (er waren deze keer ook geen 24 "getuigen", niet 1 zelfs!)
- Er is geen geldig bewijs dat hij daar was,
- Laat staan dat hij daar welke overtreding of misdaad dan ook heeft gepleegd.

Voor het door en door geïdeologiseerde en corrupte Duitse Holocaustrechtssysteem was dit alles geen belemmering hem voor hun Inquisitie te slepen en op 91-jarige leeftijd tot 5 jaar gevangenisstraf te veroordelen.

Zij "achtten bewezen" dat hij een bepaalde periode in Sobibor was. Zij berekenden dat in die (korte) periode daar 28.000 joden konden zijn "vergast", "dus" was Demjanjuk daaraan medeplichtig. Dit, hoewel er natuurlijk van "170.000 vergaste joden" daar niet één, herhaal, niet één ooit is gevonden, laat staan resten van "gaskamers". Geen vergast lijk, geen corresponderende massagraven, geen crematoria, geen menselijke as, zelfs geen miljoenen tanden en kiezen (niet één!), geen gekapt brandhout en voor Demjanjuk geen enkel bewijs voor zijn aanwezigheid, geen enkele getuige die hem daar ooit heeft gezien en al helemaal geen bewijs voor welke "misdaad" dan ook die door hem zou (kunnen) zijn gepleegd. Dat alles is echter bij "de Holocaust" niet nodig. Daar geldt: BESCHULDIGING = VEROORDELING, bewijs of geen bewijs.
Dat wil zeggen: alleen als de beschuldigde een niet-jood is. 

Uiteraard ging Demjanjuk ook nu in beroep tegen deze absurde en immorele veroordeling. Natuurlijk wist hij ook dat hem dit niet zou helpen, maar gewoon omdat Waarheid Waarheid is. Wat dacht u, dat deze "rechters" het in hun hoofd zouden halen een jood die een bepaalde periode (net zoals aangenomen bij Demjanjuk)gedwongen in Sobibor was en overleefde, bijvoorbeeld als "Sonderkommando", helper bij "vergassingen", kamparts, Joodse Kapo of 'Joodse Politie' te vervolgen? Ben je gek!!?? De verblinde en misdadige dwazen zijn zo gehersenspoeld en/of misvormd door waanideeën, dat die gedachte bij hen niet eens op komt. Er is nog nooit 1 jood wegens medeplichtigheid vervolgd. Niet 1!

Het woord "schande" is voor dit alles verregaand ontoereikend.

Demjanjuk is nu dood. Dat hij ruste in vrede. Het is mogelijk dat deze onschuldige man zal verdwijnen in de Grote Verdwijnput. Niet echter zijn zaak. Die zal ooit in de geschiedenis – erger nog dan de Middeleeuwse Kettervervolging en de onbetekenende ‘Dreyfuss-affaire’ – onder de schanddaden van volkomen imbeciele en immorele rechters worden geboekstaafd.

Waar Demjanjuk ook terechtkomt, hij zal vanaf daar in een peilloze diepte omlaag neerkijken op al die smeerlappen van vervolgers, waaronder de eerder genoemde Rob Fransman, hysterische leugenaars, hypocrieten van ‘rechters’ en journalistieke ratten, voor zover zij tussen stinkende excrementen nog zichtbaar zijn.