Duidelijk is wel dat in de westerse maatschappij de vrouw, althans in de westerse wereld zoals ik die ken, de vrouw het voor het zeggen heeft/had. Zij runt het huishouden, beheerd de portemonnee, voedt de kinderen op, onderhoudt ook de sociale contacten met de buren, met school, de vrienden en kennissen en de familie uiteraard. Zij registreert de verjaardagen, plant voor de weekenden de uitjes en meer van dat... terwijl vader zijn werk op de fabriek vervult, de bus rijdt, de akker ploegt, de kozijnen schildert of de sluis opent. Allemaal hadden de mensen in de na-oorlogse jaren zo hun eigen taak. In 1960 toen ik en mijn klasgenootjes de spiksplinternieuwe lagere school betraden, vonden we op alle tafeltjes in de klas een sinaasappel (appeltje van Oranje uiteraard) en...
een wit met blauw tegeltje... Daarop stond een afbeelding gedrukt van de noest werkende generatie en zag ik molens, schepen en steigers en de tekst; 'Vijftien jaar Nederland Vrij' en ook de jaartallen 1945-1960. Het was een jubileum tegeltje, gevat in een prutserig draadmalletje zodat het kon dienen als een onderzetter voor de hete theepot, maar getuige het oogje aan de achterzijde kon je'um ook aan de muur hangen. Nederland was vrij en in wederopbouw en iedereen werkte zich het apezuur om zijn of haar aandeel te leveren, om hogerop te komen en vooruitgang te boeken. Het was de tijd,voor mij althans, om ook buiten gezin en familie mijn eerste contacten op te doen.
Van de kleuterschool naar de lagere school, bij vriendjes van school spelen, bij de buurjongentjes op zondag mee-eten, verder weg buiten spelen en helpen met de opbouw van de circustent verderop... en zo kreeg ik een breder beeld dan dat van mijn eigen kleine gezin. Ik hoefde geen U te zeggen tegen mijn ouders, ook niet tegen opa en oma van beide kanten en tegen de ooms en tantes was het simpel; tante Annie mag ik een glas water... of oom Henk mag ik meerijden in de auto. Dus er ontstonden geen of nauwelijks standsverschillen, maar bij de buurjongentjes werd aan tafel gebeden en ik keek dan naar beneden met mijn handjes onder de tafel.
Ik ben niet religieus of specifiek christelijk opgevoed en ik dank er nog mijn ouders voor, want religieuze ballast raak je amper kwijt in de rest van je leven; de familie blijft doorzeuren als je pech hebt; zo kom je der nauwelijks van los als je wilt en blijf je geconfronteerd met de benepen inzichten en dichtgeslagen opvattingen. Ik ben dus slechts incidenteel in contact gekomen met 'andersdenkenden' en zodoende schrok ik wel eens lichtelijk. Dat mijn buurjongentjes van de ene kant en het buurmeisje van de andere kant zo dweperig U zeiden tegen vader en moeder en hoe vader en moeder zich boven de kinderen stelden. Ik snapte der niks van en het voelde ook niet aangenaam moet ik zeggen.
Links waren ze Gereformeerd en rechts waren ze Nederlands Hervormd en achter ons speelde ik met Tonny en daar waren ze Katholiek. Overal weer andere regels in huis, andere ervaringen. Ik snapte der niks van en wilde het liever ook niet, hoewel toen al in dit leven de basis werd gelegd naar wat later mijn speurtocht zou worden naar de verhoudingen tussen de 'mensen en de goden'... of waarom de mens in 'Goden' geloofd of in juist die ene GOD. Bij Jan en Cor thuis (rechts) was het dus bidden aan tafel, met een dominante vader en met een constante stroom van U en bij Annemieke thuis (links) werd ook gebeden en was het ge-U ook niet van de lucht. Ik zag wel dat deze kinderen nooit geheel ontspannen waren...
en dat kan ook niet met de druk van de Heere GOD, onder toezicht van een alom aanwezige Vader en Moeder en de zekere gestrengheid van het beleid op de 'christelijke school'. Zo ontdekte ik tijdens de opbouw van het Kindercircus dat de nieuwe familie van de Beemd ook katholiek was en dat hun Vader thuis het vlees aansneed. Bij ons deed mijn moeder dat gewoon; ze had het namelijk ook zelf gebraden, dus daar moest mijn vader mooi van afblijven. De taken waren duidelijk en gescheiden... tenzij mijn moeder griep had; dan kookte en braadde mijn vader. Ik heb dergelijke gezinsverhoudingen nooit begrepen omdat ik niet anders kende dan mijn eigen situatie.
Zo bleek mijn thuissituatie ook veel veiliger dan elders. Mijn buurjongentjes kregen met regelmaat berispingen of zelfs een pak voor de broek. Heb ik nooit gehad, maar ja ik was dan ook een leuk en lief knulletje; wel heeft mijn vader me eens een tand door de bovenlip geslagen toen ik aan tafel het laatste woord wilde blijven houden en eens kreeg ik slaag met een stuk touw. Met dat stuk touw dat ik had afgesneden van een groter stuk, omdat ik het nodig had voor mijn houten geweer... en ik bleef volhouden dat mijn stuk touw niet het 'missende' stuk was aan de rol van mijn vader. Het ging hier niet om een sisaltouwtje of om vliegertouw; neen het betrof een heel mooi en dik gekabeld touw.
Ook heb ik geen onveilige situaties meegemaakt zoals ongewenste intimiteiten. In de nazomer van 2007 bezocht ik met Jenny een paranormale beurs in Ommen; wij waren deelnemers en na afloop gingen we met zijn vieren napraten en eten bij een Chinees restaurant nabij Dalfsen. Tijdens het kletsen aan tafel hoorde ik de stem van mijn opa en die zei; 'Ja jongen besef dat jij een heel veilige jeugd hebt gehad. Je zit aan tafel met drie mensen die allemaal incest hebben ervaren... bevingerd zijn, geknepen en vastgepakt en zelfs verkracht. Dat komt veel meer voor dan jij denkt en jouw veilige jeugd, zonder ervaringen als deze, is zeer uitzonderlijk'... en ik werd er stil van en keek de tafel rond.
Ja ik kende de verhalen van Rob, van Anieta ook en van Jenny - alledrie beschadigde mensen, met een vreselijk verleden... dat altijd op de achtergrond blijft nagalmen. Ik had eerder al ervaringen opgetekend tijdens mijn deelnames aan paranormale beurzen. Ik hoorde daar aan mijn tafel vaak de verhalen over incest of sexuele handelingen en verkrachtingen en ik wist al dat vrijwel geen meisje ongeschonden uit haar jeugd komt. Misschien dat 1 op de 10 helemaal vrij blijft van handelingen of insinuaties of opmerkingen en dat 3 van de 10 wel betrokken waren bij de aangehaalde feiten en de rest zeker ervaringen heeft met aanranding, verkrachten en langdurige incest.
Incest 'in us nest'... dat is lekker!
In us nest'... daar verlangde ik juist heel erg naar, maar dan met mijn lieve tante Alie. Van kleins af aan trok ik naar tante Alie. Als ik bij oom, tante en neefjes logeerde, werd ik 's avonds lekker ingestopt door mijn tante... die dan met haar heerlijke boezem op mij drukte, lieve woorden sprak en me kuste voor de nacht. Ik ademde zwaar, zweet brak uit en ik rilde over mijn hele lijf van verlangen. Later zou blijken dat ik in een voorgaand leven (ergens van 1218-1294) in Tecklenburg een zeer intieme relatie had met deze ziel. Toen uiteraard in een andere verpakking maar wel een vrouw. Ik was de zoon van de graaf van Tecklenburg en mijn moeder was bedlegerig en zodoende werd ik door oma opgevoed.
In de jaren met José (relatie van december 1996 tot en met december 2002) werd ik weer spiritueel en deden we aan meditaties, op-afstand-behandelingen, pendelen, kaartleggen en meer van dat, richtten we de Stichting ?Tekens op en organiseerden we maandelijks lezingen. Zo kwam het ook vaak voor dat we in Almelo bij zus Ellie op bezoek gingen en dan pendelden. Ik was nog maar net met José toen we voorjaar 1997 bij Ellie gingen schilderen en behangen. We bleven een dag extra zeiden we tegen Ellie dan kunnen we donderdag 'hemelvaartdag' een dagje uit en jij mag kiezen zeiden wij... 'Nou', zei Ellie 'dan weet ik al waarheen we gaan. We gaan naar Tecklenburg... dat is hier vlakbij' kwetterde ze vrolijk...
met haar hoge stemmetje... 'Waarom in godsnaam naar Tecklenburg', vroeg ik. 'Omdat jij daar zo graag nog eens heen wilt', antwoordde ze. En ja dat was ook zo... Als kind kreeg ik een petje van oma en opa, die een dagje met de bus naar Tecklenburg waren geweest. Dat was in die jaren een echt 'Hollands' uitje en een veelbezocht stadje, net over de grens bij Oldenzaal. Tecklenburg is een typisch 'vakwerkstadje', met witte huisjes de speelse doorkruisingen van de donkerbruine Eiken balken. Typisch Saksisch zal ik maar zeggen hoewel Angel-Saksisch ook kan, omdat deze modellen ook in Denemarken en Engeland voorkomen en deel is van de stijl van noordwest-Europa.
Lid van de petjesbrigade
Goed ik kreeg dus een petje en dat petje was een petje zonder klep en bestond uit zes stukjes gekleurd vilt. Aaneengenaaid tot een kalotje met aan de voorkant een embleem met het wapen van de stad Tecklenburg. Ik koesterde het maar droeg het ook. Volgens mijn moeder heb ik het petje tot op de draad versleten maar dat kan ik me niet meer herinneren. Tegenwoordig draagt de jeugd ook petjes vanuit de kinderwagen tot ver in de volwassenheid. Zielige typen die ik steevast leden van de 'petjesbrigade' noem. Hebben de godganse dag een petje op die stumpers en de hand met een mobieltje aan hun hoofd, waardoor ze binnenkort een debieltje zijn met een petje op hun hoofd.
Nou zijn die petjes niet nieuw! Ook in mijn tijd droegen wij petjes, maar hoofdzakelijk zonneklepjes, plastic zonnebrillen en plastic sandalen. Kleine kinderen in de wandelwagens (overigens toen nog naar moeder gericht; tegenwoordig van moeder af gericht!) droegen linnen of katoenen petjes tegen de felle Zon. Verder had je alleen de souvenier-petjes zoals ik er eentje had en werd er in de stripboeken van Sjors en Sjimmie gewag gemaakt van de 'petjesbrigade' en had Annie M.G. Schmidt het over 'Puk en de petteflet'... maar wat ze ermee bedoelde weet ik niet. Nou dat petje triggerde mij als klein kind en enkele jaren later in de 4e klas lagere school las ik een boek over de 'Slag in het Teutoburger Wald'...
tussen de Germanen en de Romeinen. Spannend jeugdboek. Verhaal begon in een fort aan de rivier de IJssel bij Wilp (Deventer). Het was een fort gemaakt van palissaden met in het midden een stenen huis en hen bereikte het bericht dat alle mannen werden verzocht op te trekken naar het oosten. De kasteelheer beloofde alle 'horigen' bij overleven en terugkeer vrijheid van slavernij. Zo staken mannen de IJssel over en trokken oostwaarts. Onderweg sloten ze zich aan bij anderen en zo groeiden de karavanen. Mannen te voet, mannen te paard, Ossen voor de wagens en meegenomen vee als voedsel voor de komende weken of zelfs maanden. Het maakte iets in me los en later zou ik er nog enkele BRIEVEN aan besteden...
aan die slag in het Teutoburger Wald bedoel ik. De slag werd gestreden en ik verliet de lagere school en ging de grote-mensen-wereld in. Vergat Tecklenburg, maar werd er aan herinnerd toen een vriend een caravan kocht en deze wilde uitproberen. Ik mocht mee en zelfs de bestemming kiezen. Ik koos voor Tecklenburg en daarmee gingen hij en zijn vrouw akkoord... maar dat uitstapje is er nooit gekomen, maar in 1997 kreeg ik via Ellie alsnog de kans af te reizen naar dit voormalige toeristenoord. We zouden vroeg weg rijden; namen koffie, thee, water, brood, appels, bananen, gekookte eitjes en meer van dat mee op reis. Vóór we gingen zeiden we tegen onze gidsen; 'Als we vanavond terugkeren, zitten we vol met vragen, dus maak de borst maar nat'. Hahaha...
Op naar Tecklenburg in het Teutoburger Wald
En zo deden we ook; volle koelboxen, dekens, zonnebrillen, petjes, kaarten, volle tank en een goed humeur, klapstoeltjes en op weg naar Tecklenburg, dat volgens Ellie nèt over de grens lag bij Oldenzaal. We reden van Almelo naar Oldenzaal en daar gingen we richting Bentheim/Osnabrück en bleek Tecklenburg op 95 kilometer van Almelo te liggen. Dat is de afstand Brummen-Amsterdam zeg maar... we reden omhoog en omlaag en eindelijk konden we de snelweg verlaten richting het kleine stadje. Daar slingerden we de heuvels op en vonden nabij het centrum een parkeerplaats. We sloten de auto af en liepen naar het centrum. Ik liep voorop en ook steeds harder...
met haar hoge stemmetje... 'Waarom in godsnaam naar Tecklenburg', vroeg ik. 'Omdat jij daar zo graag nog eens heen wilt', antwoordde ze. En ja dat was ook zo... Als kind kreeg ik een petje van oma en opa, die een dagje met de bus naar Tecklenburg waren geweest. Dat was in die jaren een echt 'Hollands' uitje en een veelbezocht stadje, net over de grens bij Oldenzaal. Tecklenburg is een typisch 'vakwerkstadje', met witte huisjes de speelse doorkruisingen van de donkerbruine Eiken balken. Typisch Saksisch zal ik maar zeggen hoewel Angel-Saksisch ook kan, omdat deze modellen ook in Denemarken en Engeland voorkomen en deel is van de stijl van noordwest-Europa.
Lid van de petjesbrigade
Goed ik kreeg dus een petje en dat petje was een petje zonder klep en bestond uit zes stukjes gekleurd vilt. Aaneengenaaid tot een kalotje met aan de voorkant een embleem met het wapen van de stad Tecklenburg. Ik koesterde het maar droeg het ook. Volgens mijn moeder heb ik het petje tot op de draad versleten maar dat kan ik me niet meer herinneren. Tegenwoordig draagt de jeugd ook petjes vanuit de kinderwagen tot ver in de volwassenheid. Zielige typen die ik steevast leden van de 'petjesbrigade' noem. Hebben de godganse dag een petje op die stumpers en de hand met een mobieltje aan hun hoofd, waardoor ze binnenkort een debieltje zijn met een petje op hun hoofd.
Nou zijn die petjes niet nieuw! Ook in mijn tijd droegen wij petjes, maar hoofdzakelijk zonneklepjes, plastic zonnebrillen en plastic sandalen. Kleine kinderen in de wandelwagens (overigens toen nog naar moeder gericht; tegenwoordig van moeder af gericht!) droegen linnen of katoenen petjes tegen de felle Zon. Verder had je alleen de souvenier-petjes zoals ik er eentje had en werd er in de stripboeken van Sjors en Sjimmie gewag gemaakt van de 'petjesbrigade' en had Annie M.G. Schmidt het over 'Puk en de petteflet'... maar wat ze ermee bedoelde weet ik niet. Nou dat petje triggerde mij als klein kind en enkele jaren later in de 4e klas lagere school las ik een boek over de 'Slag in het Teutoburger Wald'...
tussen de Germanen en de Romeinen. Spannend jeugdboek. Verhaal begon in een fort aan de rivier de IJssel bij Wilp (Deventer). Het was een fort gemaakt van palissaden met in het midden een stenen huis en hen bereikte het bericht dat alle mannen werden verzocht op te trekken naar het oosten. De kasteelheer beloofde alle 'horigen' bij overleven en terugkeer vrijheid van slavernij. Zo staken mannen de IJssel over en trokken oostwaarts. Onderweg sloten ze zich aan bij anderen en zo groeiden de karavanen. Mannen te voet, mannen te paard, Ossen voor de wagens en meegenomen vee als voedsel voor de komende weken of zelfs maanden. Het maakte iets in me los en later zou ik er nog enkele BRIEVEN aan besteden...
aan die slag in het Teutoburger Wald bedoel ik. De slag werd gestreden en ik verliet de lagere school en ging de grote-mensen-wereld in. Vergat Tecklenburg, maar werd er aan herinnerd toen een vriend een caravan kocht en deze wilde uitproberen. Ik mocht mee en zelfs de bestemming kiezen. Ik koos voor Tecklenburg en daarmee gingen hij en zijn vrouw akkoord... maar dat uitstapje is er nooit gekomen, maar in 1997 kreeg ik via Ellie alsnog de kans af te reizen naar dit voormalige toeristenoord. We zouden vroeg weg rijden; namen koffie, thee, water, brood, appels, bananen, gekookte eitjes en meer van dat mee op reis. Vóór we gingen zeiden we tegen onze gidsen; 'Als we vanavond terugkeren, zitten we vol met vragen, dus maak de borst maar nat'. Hahaha...
Op naar Tecklenburg in het Teutoburger Wald
En zo deden we ook; volle koelboxen, dekens, zonnebrillen, petjes, kaarten, volle tank en een goed humeur, klapstoeltjes en op weg naar Tecklenburg, dat volgens Ellie nèt over de grens lag bij Oldenzaal. We reden van Almelo naar Oldenzaal en daar gingen we richting Bentheim/Osnabrück en bleek Tecklenburg op 95 kilometer van Almelo te liggen. Dat is de afstand Brummen-Amsterdam zeg maar... we reden omhoog en omlaag en eindelijk konden we de snelweg verlaten richting het kleine stadje. Daar slingerden we de heuvels op en vonden nabij het centrum een parkeerplaats. We sloten de auto af en liepen naar het centrum. Ik liep voorop en ook steeds harder...
en dat deed ik jaren later ook met José toen we van het stadje Lüdinghausen naar de Wasserburg liepen; een sprookjesachtig kasteel in het water zoals de naam al zegt. We herkenden het meteen. We kenden het ook uit ons leven in Tecklenburg. Nu in Tecklenburg aangekomen voelde ik en ook Ellie en José ons thuis. We voelden het en keken onze ogen uit en het was zelfs vertrouwd. We dronken koffie op het terras op de Markt en daarna beklommen de we berg waarop zich Schloss Tecklenburg bevond. Nu een ruïne, toen een trotse en stoere burght, met overzicht op het westen en noorden en aan de andere kant het zuiden. We herkenden de kruittoren en de plek bovenop de berg voelde vertrouwd.
We beklommen de kantelen, de trappen en veel meer was er niet; jawel sterke muren en poorten, maar geen kasteel meer, geen woonhuis of stallen. Alles vernietigd in oorlogen. Nu het grootste openluchttheater van Duitsland, waar de hele zomer de zogenaamde 'Festspiele' worden gehouden, ofwel een compleet theaterprogramma. Het was een emotionele dag en 's avonds thuis pakten we de auto uit; Ellie zette koffie en half negen zaten we klaar met José een pendel in de hand, Ellie met een kopje koffie en ik met kladblok en pen. We stelden vragen en voelden dat de kamer afgeladen vol zat. Als er tribunes waren; zaten deze tot aan de nok vol. Wij hebben alle antwoorden gekregen die we wilden.Erica was Hildegard von Bingen en ik de monnik Volmar
Aan het einde van de sessie hoorde ik de stem van Erica, hun jongste en in augustus 1996 overleden zusje en ze zei; 'Ik was Hildegard von Bingen'... Hee riep ik der komt nog een bericht achteraan en wel van jullie zusje. Opnieuw pendelen en vragen stellen en zo kregen we op één avond antwoorden en inzichten op en in twee levens. Van de medespelers in ons leven in Tecklenburg hebben we er in het huidige leven tenminste 30 kunnen herkennen. We mochten zo veel weten opdat we de problemen in ons huidige leven beter konden plaatsen en hanteren. En zo ontdekte ik dat mijn tante Alie toen mijn oma was en ik met haar intiem was... dat Henny (van de Chinees bij Dalfsen) ook een liefje was van mij.
Ik kon kennelijk als opgroeiende puber beschikken over meerdere oudere vrouwen in mijn directe omgeving. En zo voelde ik de aantrekking van zowel mijn tante als van Henny en met beiden heb ik intieme momenten gekend. Met tante Alie helaas oppervlakkig en met Henny gelukkig ook intiem en we voelden ook dat we elkaar kenden en we voelden opnieuw het verlangen naar elkaar. Ik was 53 en Henny was 74 en leeftijd bleek geen enkel beletsel te zijn of taboe. We trokken naar elkaar en we vonden het heerlijk en het mooie was; der zat geen oud zeer meer op, geen blokkades en voor het eerst dit leven voelde ik hoe het kon zijn tussen een man en een vrouw...Een ervaring die ik nodig had na enkele teleurstellende relaties. Zo kon het ook: verlangen en sexueel zonder remmingen elkaar ontmoeten... Mijn vader had zijn taken en mijn moeder was ziek. De oude graaf van Tecklenburg; mijn grootvader, was ook ziekelijk en zodoende was mijn oma, nog in de kracht van haar leven, ontvankelijk voor amoureuze danwel sexuele uitstapjes. Zij voedde mij op en nam me in bescherming en zo ging ik vaak met haar mee. Zij zocht kruiden in de natuur en maakte daarvan tincturen, compressen, kruidenthee en zalven. Zij leerde het allemaal van een soort Druïde of Sjamaan en die woonde in de wouden van het Teutoburger Wald. Vaak gingen we te paard naar deze man toe en de dag erop weer terug...
en ik werd van jongen man en zodoende was de relatie met oma/tante Alie op het randje of der overheen... Ik denk het laatste omdat mijn oma haar behoeften had als gezonde en sterke vrouw. Die ontmoeting moeten we natuurlijk ook incest noemen, maar het vond wel plaats op vrijwillige basis en geen van beiden dwong de ander er toe of was de onderliggende partij. Ja... Euh waarschijnlijk mijn oma wel in de meeste gevallen hahaha! Goed; incest keuren we af omdat het te dichtbij is en omdat de ervaring leert dat te lang in eigen kring 'verkeren' kan leiden tot inteelt en mutaties binnen de soort doet ontstaan; geestelijke danwel lichamelijke afwijkingen.
Er komen nog wel 15 afleveringen
Zodoende kon het gebeuren dat Eskimo's bezoekers hun vrouw aanboden om sex mee te hebben. Dat zou voor vers bloed zorgen binnen de clan. Dit soort verzoeken kwamen nog voor tot in de jaren '50 van de afgelopen eeuw. Ook in de oude sinterklaasvieringen en met name op de Waddeneilanden, kwamen dergelijke tradities voor. Mannen gaan dan in de sinterklaasnacht op vrouwenjacht. Maar daarover meer als ik Sinterklaas en zijn zwarte knecht Pieterman behandel in deze reeks, die wellicht kan uitlopen tot wel 40 afleveringen. In de nabije toekomst zal ik het nog hebben over de Zondvloed en Allerzielen, Allerheiligen of Shamhain en Haloween, over de Hunebedden, de raketbasis in Drenthe, de tempels geweid aan Apollo op de Veluwe, de ontdekking van de Kwando-oertaal, de familereünie in Wolfsheze, mijn reis naar Limpopo in Zuid-Afrika...
en de Herkomst van de Friezen, wie de Phoeniciërs waren, de Exodus uit Egypte, met Mozes die overstak bij Pi-Hachirout, de komst van de Romeinen, over Karel de Grote Moordenaar, wie de Vikingen waren, de opzet van de Hanze, de latere VOC en de WIC, de Gouden Eeuw, de Fransen en de scheiding van de Nederlanden, dat het moderne Nederlandsch de oudste taal is en veel meer zoals... de Anunnaki op de Veluwe, de stammen Israëls en hoewel ik een volgorde in gedachten heb, blijkt elke week dat ik gestuurd wordt en het verhaal steeds andere invalshoeken krijgt en/of een wending zodat ik er weinig tot geen invloed op lijk te hebben. Tja ik zou het verhaal van Adam en Eva afronden maar dat zit er deze keer niet meer in... dus de volgende keer in deel 4 verder met Adam1, diens operatie en de verschijning van Adam2 en zijn Eva...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten